Geduld is een schone zaak

Vandaag al weer de 14e dag van ramadan! Ik voel mezelf een beetje een valsspeler, want hoewel ik niet vast geniet ik met volle teugen van deze bijzondere maand! Het weer is uitstekend volgens de vasters, niet te warm en de meeste dagen waait er een windje. God is hen goed gezind! Tijdens de heilige maand voor Islam vasten moslims tussen zonsopkomst en zonsondergang. Het eerste gebed van de dag, rond 3.00 uur 's nachts, luidt het vasten in en rond 18.45 uur roept de moskee om dat er weer gegeten en gedronken mag worden. Om 4 uur 's middags beginnen de moeders en dochters met het koken van 'het ontbijt': iftar. Omdat de maaltijd om 18.45 uur de eerste van de dag is noemen ze het ontbijt. Tegen half 6 zit iedereen vol verwachting klaar, met een dadel in de hand en een glas sap in de buurt. Zodra de muezzin (zanger die de oproep tot gebed doet vanaf de minaretten van de moskee) de woorden Allahu Akbar (God is groot) heeft uitgesproken kan er aangevallen worden! Tenminste, dat zou je verwachten.. Omdat mensen de hele dag niets gegeten of gedronken hebben kunnen ze niet te veel in een keer tot zich nemen. Ze eten dus eerst rustig een dadel, nemen dan een paar slokjes van een sapje dat speciaal tijdens ramadan klaargemaakt wordt en gaan dan op hun gemak kleine beetjes eten. Ramadan gaat naast het je vereenzelvigen met de armen ook over het oefenen van geduld.

De familie waar ik vaak iftar eet, maakt elke dag 1 gerecht, net als de families in de buurt. De kinderen worden er op uit gestuurd met grote dienbladen vol met schaaltjes om uit te delen. Ze komen terug met minstens evenveel schaaltjes met andere gerechten. Veel gerechten en drankjes worden alleen tijdens ramadan klaargemaakt, zoals wortel-sinaaspappelsap, tamarindesap en hibiscus-limoenlimonade. Ook al is het een feestmaand, de bedoeienen eten eenvoudig. Zo zijn er bijna elke avond een soort hartige havermoutpap, rijst, een gerecht van rijst en linzen, een soort kippensoep met vogeltongetjes (is een pastasoort ;) en soms wat vis, vlees of kip. Als de familie een hoop gasten verwacht wordt er groter uitgepakt: vorige week hebben ze een van hun geiten geslacht! Het vlees wordt dan geserveerd op een enorme platte schaal met rijst. Iedereen heeft een denkbeeldige taartpunt waar ie van eet. Met de rechterhand uiteraard, de linker wordt als onrein beschouwd omdat je daar je kont mee afveegt. Eventueel gebruik je een stukje brood als bestek, of je kneed een soort balletje van de rijst met wat vlees of salade in het midden. Voor de soep komen er gelukkig wel lepels op 'tafel'. Ik zeg 'tafel' omdat bedoeinen geen tafels hebben: eten wordt genuttigd zittend op de grond, rondom de schaal. Iedereen die toevallig in de buurt is eet mee.

Bedoeinen zijn (nog) vrij traditioneel als het gaat om de scheiding tussen mannen en vrouwen. Als alleen het gezin thuis is zitten de mannen en vrouwen gewoon bij elkaar, maar zodra er enkele gasten zijn dan zonderen de vrouwen zich af. Als er onverwacht mannelijk bezoek het erf op komt lopen haasten alle dames zich om hun hoofd/gezicht te bedekken, het zou zomaar een vreemde kunnen zijn! Omdat er tijdens ramadan altijd veel aanloop is eten de mannen aan de ene kant van het huis rond het vuur en de vrouwenen kinderen aan de andere kant onder de fruitbomen. Ik zit uiteraard bij de vrouwen, van de week met 13 in het zwart gehulde gesluierde dames, best moeilijk om te herkennen wie wie is!

Na het eten is er thee voor de liefhebbers en kan er eindelijk weer gerookt worden. De avonden worden doorgebracht met het afleggen van familiebezoekjes, praten rond het vuur of met het kijken van tv. Veel families huren tijdens ramadan een televisie zodat ze de speciale ramadan-soaps kunnen kijken. Ik ben inmiddels een trouwe volger van een bedoeienenversie! Rond 2 uur 's nachts eet en drinkt men voor het laatst, om vervolgens na het gebed te gaan slapen.

Het schooltje is tijdens ramadan erg rustig. Heel erg rustig zelfs. De moeders van de kids gaan erg laat naar bed en slapen 's morgens in plaats van dat ze de kinderen naar school brengen. Ik verveel me eerlijk gezegd een beetje tijdens de ochtenden op het schooltje, dus ik ben nu op zoek naar een ander project wat ik tijdens de ramadan er bij kan doen.

Vorige week heb ik een uitstapje gemaakt naar El Tur, de hoofdstad van Zuid-Sinaï, aan de westkant van het schiereiland. Naar El Tur ga je niet per se voor de lol, het is een redelijke grote maar vrij oninteressante provinciestad. Hoewel de stad prachtig aan zee ligt is er in El Tur geen toerisme, je vind er vooral veel flats en regeringsgebouwen. De reden voor mijn bezoek aan El Tur was dat ik mijn visum moest verlengen. Bij aankomst in Egypte heb ik een toeristenvisum voor een maand gekocht, wat inmiddels 18 dagen verlopen was... Daar was ik me wel van bewust, maar diverse mensen vertelde me dat je alleen een boete krijgt als je met een verlopen visum het land uit reist. Ik had berekend dat de boete lager zou zijn dan het bedrag van een nieuw visum + de kosten van een taxi naar El Tur en dus besloten om mijn visum niet te verlengen. Het probleem is echter dat er in verband met de verscherpte veiligheidsmaatregelen ook op de weg buiten Dahab regelmatig paspoortcontroles gedaan worden en je wil niet gepakt worden met een verlopen visum.. Via Facebook heb ik 6 anderen gevonden die met dezelfde reden naar El Tur moesten en met wie ik een taxibusje kon delen. We zijn om 6.30 uur vertrokken, waren om 9.00 uur bij het visumkantoor, om 12.30 uur hadden we allemaal ons nieuwe visum (en ik een boete..) en om 15.00 uur was ik weer thuis.. Maar het is fijn om weer legaal in het land te zijn!

Vandaag heb ik even een beetje de balen van de Egyptische mentaliteit.. Ik heb zojuist voor de 4e keer de computerwinkel bezocht om de schoollaptop op te halen. De beste man zou eergisteren al de Engelse versie van Office geïnstalleerd hebben, maar begon er pas aan toen ik weer voor zijn neus stond. Na een half uur wachten heb ik maar afgesproken dat ik het vanavond weer probeer. Ook de meneer die mijn airconditioner vorige week schoon zou komen maken (de geur die het ding verspreidt is niet te harden!) heb ik nog niet gezien. Geduld is een schone zaak!

Ondertussen is het weer hier nog steeds heerlijk, de temperatuur komt zelden boven de 40 graden, en geniet iedereen van de rust in het dorp. De ongeregeldheden in de grote steden en het noorden van de Sinaï zijn gelukkig een ver-van-ons-bed-show, al hamdullah (god zij dank).  Ter info: het is bijna 6 uur rijden van Al Arish in het noorden van de Sinaï naar Dahab. Van Breda naar Frankrijk, niet echt om de hoek dus. De goed bemande checkpoints zorgen er voor dat eventuele persona nog grata het zuiden met rust laten, inshallah (als god het wil)!

Toen ik thuis kwam nadat ik deze blog had geschreven, stonden er 4 mannen op me te wachten om de airco schoon te maken. Toen ik 's avonds voor de 5e x de computerwinkel bezocht was ook de laptop klaar ;-).

Maryam vinkt het eerste vakje op de ramadankalender af

Eerste iftar bij de familie Mohamed! Mubarak neemt alvast een slokje ;)

De kinderen worden er op uit gestuurd om eten uit te delen en op te halen bij andere families

De eerste dadels zijn rijp! Maryam en Mubarak proberen ze samen uit de palm te schudden

Mubarak 'helpt' met afwassen

Ik ben weer legaal!

Nadat ik een boete had betaald..

 Bezoek van Sameh en Maryam! Samen genieten van de lunch, kinderen hoeven nog niet te vasten maar er wordt thuis overdag niet echt gekookt.

 

De logeerbeer is al goedgekeurd door de dames, na ramadan ga ik 'm introduceren op school

Dametjes op het strand: na het zwemmen natuurlijk even conditioner in het haar en insmeren met zonnebrand :-)

En nog een dame op het strand: onder een zonnebed heeft deze hond haar nest van 9 (!) puppies..

En nog steeds zijn de AH-mini's en de Lego favoriet!

Hoewel het nieuwe kegelspel van lege waterflessen snel aan populariteit wint..

Er wordt goed op ons gepast (illegaal genomen foto's :-S)

Revolutionaire ontwikkelingen

Heel de wereld keek mee hoe op 30 juni meer dan 17 miljoen Egyptenaren de straat op gingen om te protesteren tegen president Morsi. Egypte hield zijn adem in, maar de grootste demonstratie ooit (ooit!) verliep vrijwel zonder bloedvergieten of ongeregeldheden. Reden voor het Egyptische leger om Morsi een ultimatum te geven: binnen 48 tegemoet komen aan de wensen van het volk, of we helpen je een handje. Zoals we inmiddels weten heeft Morsi een zetje nodig gehad en wordt er op het moment een overgangsregering geformeerd. De tweede Egyptische revolutie in anderhalf jaar tijd is een feit!

Omdat mijn internet er al dagen uit ligt, heb ik de 30^e heel de middag in een restaurant met wifi live de gebeurtenissen gevolgd en heb ik ’s avonds zelfs meegelopen in een kleine demonstratie in Dahab (inderdaad met z’n allen achter een man met een pan aan, al waren het nu ongeveer 100 man). De volgende dag kwam het nieuws van de deadline. Dahab was euforisch: het leger koos de kant van het volk! Twee dagen later zat ik ’s middags weer vol spanning achter mijn laptop. Om 4 uur verstreek de deadline, om 5 uur was er nog niks duidelijk en om half 6 ben ik toch maar naar huis gegaan. Toen ik ’s avonds met een boek in de tuin lag hoorde ik opeens overal vuurwerk en toeterende auto’s: het kon niet missen, Morsi is out! Snel heb ik me omgekleed om te delen in de feestvreugde. Even slikken zo nu en dan, want veel bedoeïenen hebben geweren en vinden in de lucht schieten het summum van feestelijkheid..

Tot op heden heb ik niemand gesproken die niet blij is dat Morsi weg is, maar dat is wel een vertekend beeld. Je maakt op het moment geen vrienden met Morsi-gezindheid, maar er zijn wel degelijk mensen die blij met hem waren. Omdat de bedoeïnen hier zich überhaupt geen volwaardige Egyptenaren voelen is hun politieke betrokkenheid ook niet heel sterk. In het noorden van de Sinaï, waar zich veel extremisten ophouden is de situatie heel anders. Het leger is in opperste staat van paraatheid om eventuele aanslagen te verijdelen, niet altijd met succes. De media spreken echter vaak over ‘Sinaí’ wanneer Noord-Sinaï bedoeld wordt, wederom een vertekend beeld. Hier is alles rustig. Heel rustig zelfs, de zomer en daarmee het laagseizoen is begonnen en de politieke situatie is ook niet echt een toeristentrekker.

Tot zo ver de politieke berichtgeving, want er is ander groot nieuws... Het schooltje gaat verhuizen! We hebben een geschikte locatie gevonden, in dezelfde straat. Het is weer een woonhuis, maar dit pand is in prima staat. Werkend sanitair, een keukentje, een woonkamer die als centraal klaslokaal kan dienen en twee (slaap)kamers waar we kleinere groepjes kinderen les kunnen geven. Het huis heeft een ommuurde tuin met een arisha (traditionele houten overkapping met palmbladeren), een vijgen- en guaveboom en voldoende ruimte voor de kinderen om te spelen. De komende dagen worden water en stroom opnieuw aangesloten en verhuizen we de airco en het nieuwe schoolbord. En dan kunnen we over! Een groot hotel in Dahab heeft toegezegd het komende jaar de helft van de huur op zich te nemen, en met het geld wat Rob heeft ingezameld met de verkoop van zijn foto’s van kinderen in Dahab kunnen we nieuwe kleden, wat meubilair en misschien zelfs een speeltoestel voor in de tuin kopen. Het schooltje blijkt ook een naam te hebben, Birds of Paradise, we willen graag een logo laten ontwerpen zodat we een mooi bord bij de poort kunnen hangen. Het logo gaat ook gebruikt worden voor toekomstische projecten. We gaan papier scheppen voor het hotel. Het hotel maakt van dit papier persoonlijke welkomskaartjes voor hun gasten. Op de achterkant komt het logo van het schooltje, de naam van het kind wat het papier heeft gemaakt en info over het project. Hiermee hopen we zowel meer bekendheid als sponsors te generenen. Een ander project op de rol is het met de kinderen beschilderen van lege oliedrums. Dahab heeft een schrijnend tekort aan afvalbakken en heel erg veel vuilnis op straat. Mensen doen gewoon de poort open en mikken hun rotzooi op straat. Met dit project willen we de kinderen meer milieubewust maken, een bijdrage leveren aan het schoonhouden van het dorp en ook weer lokale naamsbekendheid krijgen. We zijn op zoek naar bedrijven die ons de olievaten en de verf willen doneren.

Persoonlijk heb ik de afgelopen 2 weken ook weer heel wat meegemaakt. Zoals ik al op Facebook postte ben ik twee weken geleden met de familie van Sameh naar Nabq geweest. Sameh was zelf niet mee omdat ze examens had ik El Tur (westen van Sinaï). Met Abu Sayed (vader), Um Sayed (moeder), Gomah (zoon van 12), zijn vriendje Ahmed, dochter Maryam van 8 en de jongste telg van de familie, Mubarak van 5, heb ik 2 dagen en een nacht gekampeerd in dit national park. Voor de gelegenheid hebben ze me in traditionele bedoeïnenkleding gehesen: een galabeya (soort lange jurk), abaya (zwarte overjas) en natuurlijk een sluier. Helemaal niet warm hoor, zo tussen pa en ma ingeklemd op de voorbank van de pick-up! Onderweg hebben we vers drinkwater gehaald in Wadi Keyt, waar een bron is, en hout gesprokkeld voor het vuur. Eenmaal in Nabq ben ik met pa en de kinderen gaan vissen (ze leggen een lang net in het water, sluiten dat en pakken de vissen er uit) – in legging en jurk uiteraard- en heb ik moeder geholpen met brood bakken en koken (de net gevangen vis!) op het kampvuur. En verder vooral heel veel thee gedronken en niets gedaan. Bedoeïnen kunnen ontzettend goed niks doen! We sliepen onder de sterren en ontbeten met vers gebakken brood en olijfolie. Een onvergetelijke ervaring! De hele familie Mohamed is geweldig, ze behandelen me als een lid van het gezin, leggen me zoveel mogelijk uit en doen hun uiterste best om mij Arabisch en zelf een woordje Engels te leren. Um Sayed, de moeder waar ik aanvankelijk een beetje bang van was, heeft me in haar hart gesloten en leert me koken. Met haar rook ik mening peukie bij het vuur: ze rookt –achter haar gezichtssluier- een speciaal soort groene tabak, die blijkbaar niet erg goed is voor je stem want ze klinkt als een vent. Ik hou het maar bij ‘gewone’ sigaretten.. De dames hebben overigens wel meer opmerkelijke gewoontes.. Een van de jonge vrouwen die wel eens komt helpen op het schooltje kwam van de week binnen in een vrij bijzondere uitdossing: ze droeg uiteraard een galabeya, met daaronder sportschoenen en kniekousen, ze had haar hele hoofd ingepakt in een dikke sjaal en ze droeg gevoerde wollen handschoenen. Ter herinnering: in het schooltje is het net een suana, zelf met airco. De reden van haar potsierlijke verkleedpartij: ze wil wit zijn.. Of in ieder geval niet bruiner worden door de zon en voorkomt dat door geen stukje huid aan het daglicht bloot te stellen. Pfffff!!

Afgelopen week heb ik noodgedwongen de tandarts bezocht. Nu had ik al goede verhalen over hem gehoord en Dorien en ik hebben hem een paar jaar geleden zelfs eens ontmoet in een koffiehuis, maar toch keek ik er niet echt naar uit. Een ontsteking had zich via een fistel van onder een kies met kroon een weg naar buiten gewerkt door mijn tandvlees en de antibiotica die mijn Nederlandse tandarts meegegeven had heeft niet kunnen voorkomen dat die weer terug kwam. Het nieuws van de tandarts was niet mals: de ontsteking had mijn kaakbot inmiddels aangevreten, het onvermijdelijke moest nu snel gebeuren: het plaatsen van een implantaat. De beste man is gespecialiseerd in implantaten-soms zit het mee- dus afgelopen donderdag ben ik 2 uur lang onder het mes geweest. Dokter Ramadan heeft de kies getrokken, het weggevreten kaakbot hersteld met een soort kneedbaar ‘bone replacement’, een gat in mijn kaak geboord voor het implantaat en de boel met een aantal hechtingen weer dicht gemaakt. Gelukkig heb ik weinig pijn (gehad) en heeft mijn kaak inmiddels weer bijna zijn oorspronkelijke formaat, mede dankzij een sloot medicijnen. Woensdag mag ik op controle, maar volgens mij geneest de boel goed.

Komende week moet ik tijdelijk afscheid nemen van een aantal vriendinnen hier. Mary en Nimisha zijn al vertrokken, Allie vertrekt donderdag en Bronwyn zaterdag. Allemaal hebben ze hun ‘vakantie’ naar huis net voor Eid gepland. Eid is het Suikerfeest, wat groots gevierd wordt aan het einde van de vastenmaand ramadan, dan wil iedereen weer hier zijn. Ramadan begint woensdag of donderdag, afhankelijk van de precieze stand van de maan. Vooral met Allie onderneem ik veel, ik zal haar de komende 4 weken erg missen. Gelukkig blijven er genoeg mensen over hoor en zal ik waarschijnlijk ook veel bij de bedoeïnenfamilie zijn tijdens ramadan (koken en eten ;). Ik heb een vriend beloofd om in ieder geval 1 dage mee te vasten, om dan ’s avonds met hem van iftar (letterlijk: ontbijt) te genieten. Ramadan is een bijzondere tijd, de mensen hier hebben er zin in, en ik ook! Tot snel!

 

Mijn reisoutfit voor Nabq...

Water halen bij Wadi Keyt (droge rivierbedding)

Gomah maakt een zeilbootje van een stukje piepschuim en een plastic zak

Zonsopkomst in Nabq, genomen vanaf mijn dekentje op het strand

Gomah en Mubarak krijgen geen genoeg van strand en zee

Abu Sayed prepareert een gedeelte van de gevangen vis om te drogen

Een van de vele enorme prachtige schelpen in Nabq

Mariam heeft een mooi visje gevangen

De kids waren al aan het vissen toen ik wakker werd

Ahmed en Gomah smullen van de verse vis met rijst

Demonstratie in Dahab! Zeinab loopt dapper mee

Protesteren bij de fontein

Kleinigheidje blijf je houden ;)

De familie Mohamed versiert het huis voor ramadan

Het nieuwe schoolbord is een groot succes!

En ook de kleine Lego is een hit

Ramadan versiering maken voor het schooltje

 

Vive la république - stilte voor de storm

Egypte maakt zich op het moment op voor een van de spannendste dagen sinds de revolutie januari 2011. Ik heb geen idee hoeveel aandacht het in de Nederlandse media krijgt, ik er zie slechts sporadisch een online krantenartikel over, maar hier is iedereen er erg mee bezig. Ik heb het er in mijn blog niet eerder over gehad omdat ik thuisblijvers niet onnodig ongerust wil maken, maar het is nu toch tijd om er wat over te schrijven. Allereerst omdat het een heet hangijzer is en ten tweede omdat het risico bestaat dat internet weer afgesloten wordt als de zaak uit de hand loopt, en dat wil ik voor zijn.

Voor degenen die het gemist hebben: aanstaande zondag is Mohammed Mursi van de Moslimbroederschap een jaar president. Hoewel hij op schijnbaar democratische wijze is gekozen, hebben veel Egyptenaren veel moeite met de manier waarop hij en zijn regering het land besturen. Van de beloofde vooruitgang op het gebied van werkgelegenheid, toerisme, onderwijs, gezondheidszorg, infrastructuur etc. is weinig terecht gekomen, waardoor de leefomstandigheden van bijna iedere Egyptenaar achteruit zijn gegaan. Er is veel armoede en onveiligheid en Mursi's politiek geeft weinig aanleiding tot hoop op een betere toekomst. Ten tijde van de verkiezingen was de Moslimbroederschap feitelijk de enige serieuze kanshebber, omdat de broederschap een goed geoliede organisatie is met een groot netwerk door heel het land en andere partijen simpelweg onvoldoende tijd hebben gehad om zich te organiseren. Democratie is een heel nieuw concept voor Egypte en het kost tijd om een politiek systeem helemaal opnieuw in te richten na een revolutie. Veel mensen hebben vorig jaar niet zozeer vóór de Moslimbroederschap gekozen, maar tégen kandidaten van het oude regime.

Tweeëneenhalf jaar na de revolutie is Egypte dichterbij de rand van de afgrond dan onder Mubarak. De mensen zijn het zat, het land moet opgebouwd worden in plaats van verder afgebroken. Mursi's tegenstanders van het eerste uur èn veel mensen die tijdens de verkiezingen op hem gestemd hebben eisen zijn aftreden en vervroegde verkiezingen. Omdat de Moslimbroederschap niet van plan is om te wijken hebben de diverse oppositiepartijen massale demonstraties gepland op 30 juni, in de hoop hiermee Mursi's regime ten val te brengen: nog een revolutie dus. Men verwacht geweldadige confrontaties tussen voor- en tegenstanders. Het leger heeft laten weten hard in te grijpen wanneer de nationale veiligheid in het geding komt en heeft extra mankracht en materieel ingezet op strategische plekken in het land. De VS heeft 400 militairen gestuurd om deze en andere strategische punten te beschermen. De VS sluit ook de ambassade in Cairo.

Op diverse plekken in de Sinaï is de militaire aanwezigheid opgevoerd. Bij de (toch altijd al fors bemande en bewapende) checkpoints staan tanks opgesteld en staan militairen de politie bij. Het is voor Egypte (en Amerika!!) belangrijk dat de vlam in de Sinaï niet in de plan slaat, en daarmee wellicht de altijd al fragiele politieke situatie met Israel (Camp David akkoord) onder druk zet. Men zegt dat Egypte dit weekend het Suezkanaal en de Sueztunnel af zal sluiten, wat betekent dat de Sinaï afgesloten is van het vaste land van Egypte.

In het zuiden van de Sinaï, waar ik verblijf, zijn mensen niet bang voor onlusten of onveilige situaties. Deze plek is ver van Cairo, een demonstratie in Dahab is van symbolische aard (denk 10 man zwaaiend met een Egyptische vlag die achter een op een pan drummende aanvoerder aanlopen). Rust en stabiliteit zijn het allerbelangrijkse voor een volk wat grotendeels afhankelijk is van toerisme. Ze zijn wel bang voor de effecten die nog een revolutie (of een mislukte revolutie) zal hebben op het land. Tegelijkertijd geven de plannen van dit weekend hen hoop omdat de situatie op het moment onhoudbaar is. Iedereen volgt op radio en tv de urenlange toespraken van Mursi: bij familie, in een koffiehuis of in een winkel. Winkeliers wachten met het plaatsen van nieuwe bestellingen tot na de 30e, ze willen eerst zien wat er gaat gebeuren. Ondernemers zetten hun plannen 'on hold', er zijn weinig safari's of excursies gepland: iedereen wacht de 30e af.

Het is erg bijzonder om hier te zijn in zo'n spannende tijd en er met mensen over te praten. Nogmaals: het is hoogst onwaarschijnlijk dat er in Dahab direct iets merkbaar zal zijn van onlusten, zelfs tijdens de revolutie in 2011 was het hier business as usual. Indirect zullen de mensen hier, en ik, er wellicht wel wat last van hebben. Allereerst zal het nog rustiger worden, toeristen laten zich toch afschrikken door het nieuwd of het reisadvies. Daarnaast is het niet ondenkbaar dat er een poosje wat minder verkrijgbaar zal zijn. Voor alle zekerheid heb ik een flinke hoeveelheid drinkwater en wat extra rijst, pasta en eieren in huis gehaald, verse groenten in de vriezer gegooid en een voorraad sigaretten gekocht (tijdens de revolutie in 2011 waren die moeilijk te verkrijgen -oh horror!). Je weet maar nooit en beter mee dan om verlegen!

Stel dat het inderdaad uit de klauwen loopt van het weekend, en internet en telefoon er weer uit gegooid worden: geen paniek. Ik zit hier veilig, heb de steun en bescherming van de bedoeïnen in het zeer onwaarschijnlijke geval van nood, en lig waarschijnlijk zondagmiddag gewoon lekker aan het strand uit de rusten van de lesochtend.

Ik hou jullie op de hoogte en post hopelijk komend weekend gewoon weer een gezellige blog (met plaatjes ;) over mijn belevenissen!

 

Tijdloos

21 keer, volgens onderzoek het aantal keer dat een mens nodig heeft om een nieuwe gewoonte aan te leren.. Overmorgen ben ik 21 dagen in Egypte, ben ik 21x opgestaan onder de brandende zon, heb ik 21x mijn oploskoffietje gedronken om mijn miniterrasje voordat ik naar school of een andere bestemming ga, 21x een sjaal om mijn schouders gebonden, mijn fiets uit het schuurtje gewurmd en 21x de geitjes voor de poortdeur sabah el kheir (goedemorgen) gewenst. Een veelvoud van 21x hebben de buurtbewoners en verkopers van de winkeltjes op Midan Assalah (het dorpsplein) me vriendelijk begroet en heb ik gegeten of thee gedronken bij een van de bedoeienenfamilies. En inderdaad: het is al een gewoonte geworden! De prachtige bergen van de woestijnen van de Sinai en Saudi-Arabië die je overal in het dorp ziet en de schitterende kleuren blauw van de zee wennen echter niet, en gaan hopelijk ook nooit wennen, zo mooi!! De tijd vliegt hier en staat tegelijkertijd stil.

Vorige week heb ik met 2 Engelse meiden die ik mijn vriendinnen hier mag noemen, Allie en Kirsteen, twee bevriende bedoeienen (Ramadan en Ayesh) en een Jordanese vriend (Saif) van hen een uitstapje gemaakt naar Nabq. Nabq is een national park op ongeveer een uur rijden van Dahab. Omdat het beschermd gebied is woont hier niemand en mag er buiten een paar rieten hutjes niets gebouwd worden. Onderweg naar Nabq hebben de jongens hout gesprokkeld voor een vuurtje, waarop ze eindeloos veel (superzoete) thee hebben gezet en heerlijke verse vis met groenten in aluminiumfolie gemaakt. De uitgestrektheid van het landschap, de mangroven, het schipswrak op het rif en het goede gezelschap maakten dit tot een heel geslaagde trip. Je hoort niets dan de zee en de wind en er is op een naar octopus vissende bedoeienenfamilie in de verte geen mens te bekennen. Andere levende wezens zijn er des te meer: enorme schelpen die door hun bewoners vooruit gesleept worden in het lage water, ontelbare zeesterren, de prachtigste vissen, arenden die jagen op voorgenoemde diertjes, woestijnvosjes en her en der een verdwaalde kameel. Hoewel, verdwaald, kamelen verdwalen nooit, ze hebben een soort ingebouwde gps waardoor ze altijd feilloos weten waar ze zijn en heen moeten.

Op het schooltje gaan de ontwikkelingen door. Sameh was deze week afwezig omdat ze naar Cairo moest voor doktersbezoek, wat betekende dat ik het grootste gedeelte van de tijd alleen de club van 20 kids in bedwang moest houden.. De inderen komen steeds regelmatiger naar school en meestal zijn ze er zelfs op tijd ;), ze vinden school leuker nu ze meer leren en er meer zaken zijn om mee te spelen. De AH-mini's blijven de grootste hit, inmiddels heb ik ook speelgoedgeld geïntroduceert en wordt er heel de dag handel gedreven in de 'supermarkt' van Duplo. Ze zijn ook dol op het memoryspel wat ik heb meegenomen, en leren daarmee spelenderwijs de namen van de afgebeelde artikelen. Ze maken braaf hun huiswerk nu ze een stickertje krijgen als ze het netjes hebben gedaan en lijken het geleerde ook echt op te pikken. Ze zijn heel trots op wat ze geleerd hebben, net als de moeders die regelmatig even komen kijken. Sinds vorige week is het schooltje aangesloten op het electriciteitsnetwerk (reden voor 2 van de kinderen om een zeer gare ventilator zonder stekker en met lamme knopjes aan te sluiten voor me, zie foto..) en gisteren is de installateur geweest om de airconditioner aan te sluiten!! De temperatuur in het schooltje is rond de 45-50 graden, dus hier zijn we allemaal heeeeel blij mee! Op dit moment is het buiten bijna elke dag iets boven de 40 graden en de zomer moet nog beginnen. De geiten schijnen de school ook heel leuk te vinden, want als de deur maar heel even niet volledig gesloten is staan ze binnen. De kinderen bonjouren ze zonder pardon of angst weer naar buiten, hoewel ze wel heel bang zijn van honden. Honden zijn haram (onrein) volgens islam en bedoeienen zijn daarnaast heel bang voor hondsdolheid. Dat komt in Dahab nauwelijks voor, maar ze zijn opgevoed met angst voor honden.

De kinderen die het schooltje bezoeken komen eigenlijk nooit buiten Assalah, het bedoeienendorp. Gisteren heb ik 3 van de meiden meegenomen naar Masbat, de toeristenarea, voor een middagje kinderactiviteiten. De Hands of Dahab Community market is een wekelijkse markt waar locals (zowel expats als bedoeienen) eten, sierraden, huisraad en (tweedehands) kleding verkopen. De organisatoren hebben me gevraagd om wat activiteiten voor kinderen te organiseren, dus gisteren hebben we daar gekleurd, geknipt en geplakt. De meisjes uit Assalah vonden het een hele spannende onderneming: eerst een ijsje, toen met een pick-up naar Masbat, daar over de boulevard lopen met al die vreemde toeristen en enge honden, en dan een knutselmiddagje. Na een uurtje of twee werden ze een beetje zenuwachtig: of ik ze ook wel weer naar huis bracht, want ze wisten niet hoe ze thuis moetsten komen.. Aah..

Andere kinderen uit Assalah leven praktisch in Masbat. Ze verkopen er armbandjes aan toeristen en zijn altijd in voor een praatje of een knuffel. Allie kent ze letterlijk allemaal, met haar langs de boulevard lopen duurt heel lang, omdat alle kinderen op haar af stuiven. Dit straalt ook een beetje af op mij, ze kennen mij inmiddels ook een beetje en dat leidt tot hartverwarmende en hilarische momenten. Vorige week gingen Allie, Kirsteen en ik een hapje eten aan de boulevard. Het duurde niet lang voordat de kids dat door hadden. Zeinab en Wa'ad, twee meisjes van 6 en 8 kwamen gezellig buurten en maakte van de gelegenheid gebruik om in het restaurant naar een ' gewone' WC te gaan (thuis hebben de bedoeienen een franse WC of een gat in de grond) èn om lekker even hun haren te wassen bij de wastafel! Man wat hebben wij gelachen! Tijdens het eten kwam er ook een jongetje langs voor een praatje. Hij had een lege fles zonnenbrand bij zich, met een visdraadje er aan. Kirsteen zei voor de grap dat ie maar een kreeft voor ons moest vangen. Een uur later was hij terug. Met een mini-kreeftje en 2 vissen, in het donker gevangen met zijn zonnenbrandfleshengel en een paar flippers! Natuurlijk hebben we zijn vangst gekocht, wat een schatje.. Dit was maar weer eens het bewijs dat je op moet passen met wat je zegt tegen of vraagt aan bedoeienen, ze nemen alles heel letterlijk en willen je nooit teleurstellen. Als je een compliment geeft over iemands armband of huisraad dan willen ze het je direct geven. Als je half-half afspreekt om elkaar morgen ergens te treffen, dan zoeken ze heel de dag tot ze je gevonden hebben. Ze vergeten nooit iets en zien de kleinste details! Heel anders dan veel Egyptenaren, die onthouden vooral wat hen uitkomt en vergeten de rest. Wat de bedoeienen en Egyptenaren delen is hun tijdsbeleving. Tijd is hier heel relatief, zowel afgesproken tijd om elkaar te ontmoeten als tijdsduur. Vandaag kan ook morgen zijn, een afspraak om 2 uur is slechts een indicatie voor 'ergens die middag' en een ritje van een half uur duurt rustig een uur. 'Even' wachten totdat de visboer terug is van zijn lunchpauze kan 3 kwartier zijn (zoals van de week toen we de bestelde vis voor Nabq op gingen halen) en niemand maakt zich daar ook maar het minste beetje druk over. Onthaasten en mindfulness zijn hier uitgevonden. Reuze therapeutisch deze plek!

Omdat jullie tijd wel objectief meetbaar is ga ik een eind maken aan dit eindeloze verhaal, hopelijk lezen jullie volgende week weer mee!

Ma'salama,
Annemarie

 

Knutselmiddagje met de meiden van school

 

 

Uit eten met Kirsteen en Allie bij Carm Inn, waar Zeinab en Wa'ad ons gezelschap hielden

 

Gomah legt de electriciteitskabel t.b.v. de airco even over het dak

 

 

Heel de familie helpt mee om de troep achter het schooltje op te ruimen.

 

 

Jaaaaaaa de airco is aangesloten!! De standenknop is er af, er bleek een gat in te zitten wat eerst even dichtgelast moest worden en hij hangt zeker niet waterpas, maar hij doet 't!

 

  

 

Sayed schildert de luiken, nu die er toch af zijn om de airco te installeren (waarom ze er af moesten is een raadsel). Met plakkaatverf, maar ach, het regent hier toch nooit..

 

 

Wachten op de visboer (foto Allie Astell)

 

Nabq National Park

Een heerlijke dag in Nabq, foto's van Kirsteen Mahmoud

Vissen met een plastic fles, foto van Allie Astell